राजाको सपनाको खिचडी

राजा हार्यो । उसको सेनाले लत्तो छोड्यो । राजालाई शत्रुले जंगल लघार्यो । 
अन्धकार, घनघोर बर्षा, हाड छेड्ने ठिहिरो 
भोक प्यास, आकुल ब्याकुल 
राजा एउटा छाप्रोमा आश्रय लिन गयो । 

बुढी आमै थिईन् त्यहाँ,
भनिन्, “मैले त खाईसकें ।”
उनले अलिकति दाल र चामल दिएर भनिन्,
“तँ को होस्, म चिन्दिन, तर तेरो दुःखी शरीरले शान्ति पाओस,” 
“यो आफैं पकाएर खाएस,” 
राजा दाउरा खोज्छ, पानीले भिजेको हाँगा छ, 
बाल्छ, आँखा रसाउँछन्
जसोतसो पकाउँछ, खिचडी । 

अन्धकारबाट दुई साँढे लड्दै आउँछन्
पातमा सेलाउन राखेको खिचडीमा कुल्चिएर जान्छन् !
राजाको अन्तिम आहारको पनि सर्वनाश !!
राजा धुरुधुरु रुन्छ । 
मिथिलाधीश राजा जनकको गालामा आँशु तरर बग्यो । 
उनि ब्युँझिए !
हेर्छन्, उनी आफ्नै मखमली सिरानीमै निदाएका थिए । 
कस्तो भयानक सपना !

भोलिपल्ट उनले भारदार बोलाए 
सपना सुनाए 
यसको अर्थको जिज्ञासा राखे 
सबैले आफ्नै ढंगले व्याख्या गरे 
जनक सन्तुष्ट भएनन् 
उनले देशव्यापी आव्हान गरे 
अनि आए अष्टाबक्र 
अर्थात्, आठ ठाउँमा बाङ्गिएका मान्छे !

उनलाई देखेर राजाका भारदारले नीचतम परिहास गरे 
अनि अष्टाबक्र भन्छन्, 
“हे राजन्, म त यो बिद्वानहरुको सभा होला भनेर आएको,
तर यो त मासु ब्यापारीहरुको बजार रहेछ !”

राजा सोध्छन्, “तिमी किन यसो भन्छौ पथीक ?”  
पथीक भन्छन्, “तिम्रा भारदारहरु मेरो शरीर देखेर त्यसको मोलतोल गर्दैछन् ।”
“उनीहरुले म भित्रको तत्व देखेनन्, जसरी तिमीले देखेनौ राजन्, तिमी पनि  त हाँस्दैथियौ नि !”
लाजले भुतुक्क जनकले अष्टाबक्रको पाउ छोए, अनि सोधे, “मेरो सपनाको अर्थ के हो त ?”

आठ ठाउँमा बाङ्गिएका मान्छेको जवाफ थियो–
“तिमीले देखेको सपना थियो, तिमी जसरी बाँचेका छौ, यो पनि एउटा सपना हो ।”
सुन्नेलाई सुनको माला, भन्नेलाई माला न साला 
यो कथा कुन रुपमा बुझ्नुभो, कमेन्ट गर्दा कसैको केहि नजाला !
है त ?
(पत्रकार राजेश मिश्रको टिपोट)