गरीखान नदिने भयो, कोबिडले छोयो 

बाबाआमा परदेशको चिन्ता, परदेशी यहीँ  रोयो 

अमेरिका लाखौं खायो, नेपालभित्र गयो 

कठै दैब के आयो खै, संसार आज रोयो ! 

 

छैन ठेगान बाँच्ने मर्ने, सबलाई माया बाच्नु 

परदेशीको कोही छैन खै, अब कहाँ हाँस्नु 

हिजो मात्र सुत्केरी खाई, दुधे बालक रोयो 

बाँच्ने मर्ने ठेगान छैन, लाखांैको ज्यान गयो । 

 

अझै कति मर्छन् भन्छन्, रुन्छन् पल्ला काईँला 

कामकाजमा भोटे ताल्चा, चल्दैनन् नि पाईला 

राहत भन्दै खल्ति भर्या, कोरोनाले देख्ला

बन्द गरांै खल्ति भर्न, कोबिडले ढाड सेक्ला । 

 

औषधी नि छैन कतै, मरिराछन् जताततै 

बिदेशिने नेपालीको, मनमा चोटको खतै 

सुत्दासुत्दा कोठाभित्रै, चल्दैनन् हात खुट्टा

अमेरिका होला नेपाल, नदेऊ केपी गफ झुट्टा । 

 

कÞतार साऊदी चिच्याहट छ, ग्वाँ ग्वाँ गर्छन् गाऊँले

नेपाल फर्के झम्टिदिन्छन्, ऊनै नेता साहुले

सीमापारी दुधे बालक, बूढी आमा रुन्छिन् 

आफ्नै घर तारबार लाऊँदा, उनी बिह्वल हुन्छिन् । 

 

छैन ठेगान मर्ने बाँच्ने, गाऊँले मुग्लान् रह्यो

कोरोनाले खान्छ सबलाई, किन यस्तो भयो 

परदेशीका रोदन भित्र, नेपाल मात्र भन्छ 

सारा जनता ग्वाँ ग्वाँ गर्दा, सरकार कहिले सुन्छ ? 

 

सुन्छौ कित बैरो सरकार, नत्र मर्छन् सबै 

कसरी यहाँ बाँच्लान् र खै, औषधी नि नभै

आफू आफैं राम्रोसँग, बसौं सबै साथी

मिली बसे केयर गरे, लान्न कोभिड माथि !

          लान्न कोभिड माथि ! 

  टोकियो, जापान ।