शहीदको याद 

विस्मृतिको झ्यालखानाबाट उठेर 
अतितले मलाई हेर्दैछ 
आँखासमेत झिमिक्क नगरी ! 

म पनि तिमीसँगै छु 
निरास नहुनु कहिल्यै 
जेलबाट म फर्किएको दिन 
तिमीले मुस्कुराउँदै भनेका थियौ
तिम्रा वाणीले म उचालिएको थिएँ 
धेरै पाइलामाथि 
र अडिएको थिएँ 
अग्लो भएर 
साह्रै खुशी भएको थियौं 
तिमी त्यसबखत ।

मानव समुन्द्रको छालले उछिट्याएर 
निरङ्कुशताको धरोहरलाई 
किनारामा हुत्याएको दिन
मेरो अनुहारभरि पोतिएको अवीरले 
तिमीलाई पनि रङ्गिन बनाएको थियो ।

खुशी हुँदै अँध्यारो कोठाबाट 
तिमीलाई निकालेर 
मसँगै मेरो उज्यालो घरमा पुर्याएँ 
उज्यालिएनौ तिमी 
मेरो पारिवारिक हर्षाेउल्लासमा 
हर्षले फुलेनौ तिमी 
मेरो सुखलाई, प्रगतिलाई 
मैले जसरी नै तिमीले 
देशकै उन्नतिमा र प्रगतिमा जोडेनौ
प्रत्येक विहान 
मेरो उज्यालो घरको मूल कोठामा 
तिमी मुस्कुराउन छाड्यौ 
सागरजस्तै गहिरो पीडा गहिरिन थाल्यो 
तिम्रो अनुहारमा 
ज्वालामुखीजस्तै आक्रोश दन्कन थाल्यो 
तिम्रा आँखामा 
अब त सक्दिन 
म तिमीलाई सँगै राख्न 
धेरै वर्षअघि शहीद बनेर तस्बिरमा बसेको 
मेरो प्यारो साथी 
झिकेर तिमीलाई 
काँपिरहेका हातमा लिइरहेको छु 
अब खै कता राखुँ !

 (प्राज्ञ तथा कवि नन्दु उप्रेती इलामस्थित साहित्यकार स्वर्गीय विष्णु नवीनको शालीकमा माल्यार्पण गर्दै । तस्बिर उप्रेतीको फेसबुकबाट ।)